اپیدمیولوژی اختلالات روانی، قم، ۱۳۷۹

سابقه و هدف: برنامه ریزی مناسب به منظور ارائه خدمات بهداشت روان به بیماران روانی، نیازمند آگاهی از وضعیت موجود در جامعه است. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژی اختلالات روانی در افراد 15 سال و بالاتر مناطق شهری و روستایی قم انجام گرفت. مواد و روش ها: نمونه مورد مطالعه با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از بین خانوارهای تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی این شهرستان در سال 1379 انتخاب گردید و از طریق مصاحبه بالینی توسط کارشناسان روانشناسی، پرسشنامه چک لیست علائم مرضی scl-90-r بر روی 391 نفر تکمیل و براساس معیارهای طبقه بندی dsm تشخیص گذاری گردید. نمره برش پرسشنامه، با انجام مصاحبه بالینی روانپزشکی محاسبه شد که دارای حساسیت 87.9%، ویژگی 90.4% و اشتباه کلی طبقه بندی 9.1% بود. یافته ها: نتایج این بررسی نشان داد که در مجموع 67 نفر یعنی 17.1% افراد مورد مطالعه (37 نفر از زنان (18.2%) و 30 نفر از مردان (16%)) دچار انواع اختلالات روانی بودند. میزان شیوع اختلالات خلقی 5.8%، اختلالات اضطرابی 4.9%، اختلال تطابق 3.3% اختلالات شبه جسمی 2.8% و اختلال پارانوئیدی 0.3% بود. بالاترین درصد پاسخ مثبت به علائم آزمون مربوط به احساس تنهایی و غمگینی، سردرد و عدم اعتماد به اطرافیان بوده و کمترین درصد مربوط به ترس از غش کردن در انظار مردم و میل به شکستن اشیا بود. نتیجه گیری: شیوع اختلالات روانی در زنان بیش از مردان و در افراد شهری بیش از روستایی بوده و همچنین در گروه سنی 44-25 سال، افراد مجرد، افراد با تحصیلات دیپلم و بالاتر، مردان بی کار و زنان خانه دار و خانواده های پرجمعیت بیش از سایر گروه ها می باشد.